tava vikrīḍitaṁ kṛṣṇa nṛnāṁ parama-maṅgalam
tava vikrīḍitaṁ kṛṣṇa nṛnāṁ parama-maṅgalam |
karṇa-pīyūṣam āsādya tyajanty anya-spṛhāṁ janāḥ ||
śayyāsanāṭana-sthāna-snāna-krīḍāśanādiṣu |
kathaṁ tvāṁ priyam ātmānaṁ vayaṁ bhaktās tyajema hi ||
(Śrīmad Bhāgavatam: 11.6.44–45; cited in Bhakti Sandarbha: 164; Prīti Sandarbha: 111)
“O Kṛṣṇa, having attained [i.e., heard about] your superb play, which is the highest auspiciousness for human beings and nectar for the ears, people relinquish [their] desire for all else. [So,] How could we, your bhaktas while lying down, sitting, walking, standing, bathing, playing, eating, and so on, relinquish you, our Beloved, our very Self?”